Katlanmayan Kalpler

Genel
Katlanmayan Kalpler

Katlanmayan Kalpler

Sanayinin keskin kokuları arasında büyüdüm. Ellerimde tinerin sertliği, ciğerlerimde ise yıllardır susturulmuş bir hastalığın sessizliği vardı: Astım. Bir de onunla beraber gelen solunum yetmezliği… Nefes almak bazen bir lüks, bazen bir mücadeleydi. Ama her şeye rağmen nefes almak istiyordum. Sıradan değil, yaşadığımı hissettiren bir nefes. Onu da bisikletle buldum.

Katlanır bisikletimle tanıştım sonra. Onu katladım, açtım, sırtımda taşıdım, sokaklara çıkardım. Her katlayışımda özgürlüğü daha da yakın hissettim. Bir sırt çantası gibi beni yormadan eşlik ediyordu her anıma. Yokuşlarda birlikte ter döktük, inişlerde birlikte sevinç çığlıkları attık. O benim ciğerimin yetemediği yerlerde sessizce yükümü aldı.

Ama ne zaman bir bisiklet grubuna katılmak istesem…
Yol bisikletlerinin ince tekerlekli soyluluğu, karbon gövdeli kibri arasında, katlanır bisikletimle bir türlü kabul görmedim. Kaskım vardı, ışığım açıktı, yeleğim fosforluydu ama katlanır bisikletim tüm o “performans” zincirlerine uymuyordu. Kimileri yüzüme karşı söylemese de, grup sürüşlerinde ya geride bırakıldım ya da açıkça istenmedim.

Oysa ben sadece pedal çevirmek istemiştim.
Nefes alamadığım dünyaya biraz daha uzaktan bakmak, göğsümdeki ağırlığı rüzgârla hafifletmekti niyetim. Yol bisikleti alamazdım, hem gücüm yetmezdi o tempoya, hem ciğerim. Ama ruhum? O, en az onlar kadar yarışkandı. Gönlüm, asfalttaki her çatlakta kendine bir neden buluyordu. Ama gönlümün bisikletini kimse göremiyordu.

Katlanır bisikletler, belki yarış kazandırmaz, belki yüksek hızla gitmez… Ama bir şeyi katlamazlar: Ruhumuzu.
Ve her çevirdiğim pedalda hatırlıyorum…
Bir gün, solunum yetmezliğim değil, anlayışsızlıklar boğacak beni.

Ama o gün gelene dek, bisikletimle gidebildiğim her yere gideceğim.
Çünkü bazı insanlar pedal çevirmeyi sadece bir spor sanır…
Oysa benim için o, hayatta kalmanın tek yolu.

— Bir bisikletin selesinden değil, yüreğinden yazan hasta bir adamdan notlar… 🚲💔🫁

 

Şiir: “Katlanır Rüyalar”

Katlanır bir düşe bindim bir sabah,
Sanayinin içinden geçerken,
Tinerin kokusu sinmiş ellerimde,
Ciğerlerimde yorgun, astımlı bir zaman.
Nefes yetmese de bazen yokuşlara,
Bir hayal vardı göğsümde:
Yol bisikleti…

İnce tekerlekli, rüzgârla dost,
Karbon gövdesiyle hafif bir umut.
Ben de katılmak isterdim gruplara,
İsimleri hızlı, bakışları soğuk olanlara.
Ama katlanır bisikletimle
Sadece görünmezdim,
Sanki hiç var olmamıştım.

Sora sora sustum,
Yetişemedim ritimlerine.
Kimi zaman uzaktan izledim,
Kimi zaman pedal çevirirken hayal ettim:
Üzerimde formam, yanımda bir grup,
Ve göğsümde nefes yerine
Bir zafer yankısı…

Ama gerçek her zaman yavaş gelir hayale.
Ben yine döndüm atölyeye,
Ellerimde pas, yüreğimde yaz.
Başka bir yol çizdim kendime:
Rüzgâra yetişemesem de,
Kalemime yetişir hayalim dedim.

Ve başladım yazmaya.
Katlanır rüyalarımı,
Katlanmayan kalbimi,
Bisikletin selesinde kalan
Her hayal kırıklığını.

Yol bisikletim olmadı belki,
Ama yolları şiirle çevirdim.
Yarışmadım kimseyle,
Ama her satırda bir finiş çizgisi koydum kendime.

Şimdi kitaplarımda sürüyor o yarış,
Okuyan her kalp bir bisiklet oluyor bana.
Ve ben, ciğerlerim yetmese de
Kelimelerle nefes alıyorum hâlâ…

Murat Engin Deniz

Bu yazının bütünü yazarına aittir

Bir önceki yazımı okudunuz mu?

YouTube

Yorumlar (0)

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Yol Gezer Murat Engin Deniz

Narrative Yazar Murat Engin Deniz, sanayide tinerle yıkama işinde çalışan bir emekçi, aynı zamanda kelimelere sığınan bir yazar ve narrative şairdir. Yaşam mücadelesini yol bisikletiyle edebiyata dönüştürerek; oğlu ve astım hastası solunum yetmezliği olan kendisi gibi otizmden epilepsiye, toplumsal adaletsizlikten bisikletli yaşama kadar pek çok konuda duyarlılık taşıyan eserler kaleme almıştır. “Yol Gezer Yazar” kimliğiyle hem sahnede hem kitap sayfalarında insanın ve toplumun vicdanını M.o. 8. Yüzyılda yaşamış Homeros'un yazım sanatını kullanarak dile getirir.

Benzer Yazılar