ASIL ADIM ÖĞRETMENDİR BENİM

ASIL ADIM ÖĞRETMENDİR BENİM

Gözüme bakan geleceklerim var benim
O gözleri okumak kolay mı sizce?
Minik avuçlar sarıyor bedenimi
Ders zili çalınca sevgiyle

Kitap kokusu içime işledi
O ne güzel histir bilir misiniz?
Adım öğretmendir benim
Üzerimdeki yükü sevebilir misiniz?

Her bir pırlanta dinliyor anlattıkları mı
Hayata hazırlıyorum ben onları
En çok sevgi ekin ahlak taşıyın diyorum
Her birini şefkatimle sarıyorum

Yüzlerine bakınca okuyorum zorlu yaşantılarını
Anlıyorum aslında kafalarındaki korkuları
Ruhlarına dokunup cesaret diyorum
Güç ekiyorum yüreklerine


Sevgi üstesinden gelir çocuklar her zorluğun
Önce sevmeyi öğrenin
Dersleri düşünmeyin zaten yaparsınız
Siz geleceksiniz hep ışıldayın

Öğrencilerim var benim elleri ekmek tutmuş
Bu ne demek bilir misiniz?
Hayatı öğrenmişler beni de unutmamışlar
Yıllar sonra çalan telefon sevincini anlatsam hisseder misiniz?
Yıllarımı verdim öğretmenliğe evlatlarıma
Şimdi gururla söylüyorum
İlk sıfatım insan ama
Asıl adım ” ÖĞRETMEN”dir benim


Esra KAÇMAZ YAYLA

Genel Yayın yönetmeni: Elif Ünal Yıldız

Bu yazının bütünü yazarına aittir.

Bir önceki yazımı okudunuz mu?  
Adı konmamış duygular 9

Kitap Linkim

Yorumlar (2)

  1. Esra Kaçmaz Yayla
    • 27/12/2024

    🌸🌸🌸🌸

  2. Yıldız Tek Gamlı
    • 23/11/2024

    Teşekkür ederiz ❤️

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Esra Kaçmaz Yayla

Esra Kaçmaz Yayla, 9 Eylül 1988 İstanbul doğumludur. Aslen Edirneli olan Esra, İstanbul’da ikamet etmektedir. Evli ve üç çocuk annesidir. Şiire olan tutkusu, “Bir Harmandır Şiir” ve “Hislerde Yorgun Artık” adlı iki kitabında hayat bulmuştur. Hayat geçiyor. Herkes kendi şarkısında nakarat. Hiçbir zaman kimliğim ön planda olmadı. Bazen susayan bir kediye su veren komşu, bazen kâğıt toplayan abinin selamlaştığı bir kardeş… Belki de merhametin olduğu geçitte yol arkadaşı. Kimi zaman “Anneler de insandır” diye söylenen bir anne, kimi zaman bir çift gözden anlamasını bekleyen bir eş. Cama konan kumrunun bir avuç arpa beklediği el. Allah’ın bir kulu, bir esmada tecelli eden garip bir yolcu. Biraz ciddi, yer yer neşeli ama hep umutlu. Tek emin olduğum belki de kalemim, kâğıdımla özdeşleşmiş; yaşadıklarımla, hata ve doğrularımla kendi halinde insan olma derdindeyim. Kıyafetten önce içindekini seçen, bir tebessümü kâr sayan, elindeki lokmayı paylaşınca huzur dolan, huzuru da içinde, vardığı yolda arayan, bildiklerini de yüreği ile ortaya koyan biri: Allah’ın kulu Esra.