AKŞAM GÖZLÜ ESMER
- Yazar: Nermin Kaşçı
- 21 Temmuz 2025
- 46 kez okundu

AKŞAM GÖZLÜ ESMER
Bazı kitaplar rafta değil, insanda unutulur.
Ve bazı notlar, ancak yıllar sonra okunduğunda kalbe iner.
O kitabı bana üniversitenin son yılı vermişti. Adı “Sessiz Şarkım”dı.
Ona teşekkür ettim, gülümsedim, belki sarıldım da…
Ama açmadım.
Ne kapağını, ne sayfalarını, ne içindeki suskunluğu.
Çünkü ben hiçbir zaman bir şeyin tam ortasında olamadım.
Birine yaklaşırsam kaçmak istedim, kaçarsam dönüp durmak. Ne istediğimi hiçbir zaman tam bilmiyordum. Ama ne istemediğimi de.
O kitap yıllarca benimle taşındı. Kutuların, odaların, şehirlerin içinde. Ama elime geçmedi.
Hiç açmadım. Ta ki bir gün, odamın köşesinde yalnız başıma bir akşam otururken,
kafamda bin düşünceyle, gözlerimde uyumamak için biriken yorgunlukla onu görünceye kadar.
Sayfaları yavaşça çevirdim. Kokusunda eski zamanlar vardı,
üstünde onun parmak izleri. Ve iç kapağın arasında, sararmış bir not.
Küçük, köşesi kıvrılmış. Yazısı biraz eğri, ama kararlı.
“Sen kendine hep kusurlu baktın…
Bense seni en eksik halinle sevdim.
Sönük sandığın o gözlerde, fark etmediğin bir derinlik vardı.
O gözler ki karanlıkta daha çok konuşuyordu.
Senin için sıradan, benim için tarifsizdi.
Sen eksiktim sandın — ama ben seni orada, tam kalbimin ortasında tamamladım.
Çünkü sen, akşam gözlü bir esmerdin…
Ve ben, bir şarkının sözünde bile hep seni duydum.”
O an, eski bir şarkı çalmaya başladı telefonda, neden bilmiyorum.
Bir zamanlar bana dinlettiği, adını bile hatırlamadığım o Sezen Aksu şarkısı.
“Hoşgeldin”di.
Ve o satır:
“Akşam gözlü esmer, hoş geldin…”
Benim için ne kadar çok şey yapmıştı. Gülümserken bile gözlerimin yorgun olduğunu fark eden tek insandı.
Ben “gözlerim parlamıyor” dediğimde,
“Gözlerin çok güzel! parlamasalar da güzel…” demişti.
Ve bana böyle bakabilen birini sevememiştim.
Onun yanında huzurlu hissederdim. İyiydim.
Hatta kendim gibiydim. Ama içimde bir eksiklik vardı. Belki sevgiyi tanımadım.
Belki kendimi bile tanımadan onu tanımaya çalıştım. Ama birini sevmek için, önce kendini tam hissetmek gerekiyordu. Ben eksiktim. Oysa o, eksik olan her şeyi tamamlamaya hazırdı.
Bu yazıyı bulduğumda artık çok geçti. Ben onu değil, onun yokluğunu anladım.
Ve bir şeyi ilk kez bu kadar açık kabul ettim:
Ben, beni seveni sevemedim.
Ve şimdi o kitabı yeniden rafa koyuyorum.
Ama bu kez sayfasını kapatmadan önce içimden geçiyor:
“Bazı insanlar ışıkla parlar.
Bazılarıysa sönük bakar ama bütün karanlığını sana anlatır.
Ben o karanlıkta birini kaybettim.
Ve bu, en sessiz şarkımdı.”
Yazar: Nermin KAŞCI
Genel Yayın Yönetmeni: Elif Ünal YILDIZ
Bu yazının bütünü yazarına aittir.
Kitabımın linki:
Bir önceki yazımı okudunuz mu?
Teşekkür ederim Yıldız hocam 🙏🤍
Muhteşem ❤️ hayatı ıskalamamak dileğiyle 🌺