Yeniden Büyüt Beni Anne
- Yazar: Ayşe KAYACAN
- 3 Ocak 2025
- 16 kez okundu
Yeniden Büyüt Beni
Çocukluğum öldü, anne.
Büyüdükçe, çocuk olmak istermiş insan.
Çocukken bana bunu hiç anlatmadın.
O masallar gibi sandım dünyayı.
Gerçek olmadığını anladığımda o masalların, toz pembe bulutlar yok oldu birden.
Dipsiz bir kuyunun içinde öylece kaldım.
Ben bu dünyada kötülük yok sandım.
Oysa masumdu beni düşlerim.
Umut doluydu çocuk kalbim.
Ben yarına umutlarım hiç bitmez sandım.
Yanıldım, yandım.
Düşlerimden düşüp yere çakıldım.
Sonra gülüşlerim asılı kaldı yüzümde.
O şen kahkahalarım mazide kaldı çoktan.
Büyüdüm, anne.
İçim acıya acıya, hem de.
Bunu bana neden hiç anlatmadın, anne?
Cennetle cehennem dünyada da varmış ve insan en çok da arafta yaşarmış.
Canım yandı ama öğrendim, anne.
Dünya koskoca bir hanmış, bense garip bir yolcu.
Ve insan ömrü boyunca hep kendini arar dururmuş.
Ben kayboldum, anne.
Dünümle bugünün arasında araftayım.
Bul beni, anne.
Bu böyle ne kadar sürer bilmiyorum.
Ben de herkes gibi yaşamaya çalışıyorum.
Büyümeyi bir türlü sevemedim, anne.
Büyümenin büyüsü bozulmuş çoktan.
Bir labirentin içindeyim sanki.
Ne olur, bul beni, anne.
Yeniden büyüt beni.
Ayşe Kayacan
Genel Yayın Yönetmeni: Elif Ünal Yıldız
Bu yazının bütünü yazarına aittir.
Bir önceki yazımı okudunuz mu?