BENİM HİÇ BABAM OLMADI Kİ…

Edebiyat/Şiir
BENİM HİÇ BABAM OLMADI Kİ…

HİÇ BABAM OLMADI Kİ

Henüz küçük ve okul heyecanı yaşayan bir kız çocuğu olarak elimden tutup kayıt için okul koridorlarına götüren, sabahları okula gitmek için hazırlandığımda beni kapıda benden daha heyecanlı ve hayalleri olan, sırtım ağrımasın diye ağır olan çantamı taşıyan, sınıfa sırama kadar eşlik edip öğretmene teslim eden ve de giderken dönüp el sallayan bir babam olmadı.
 
Eve; başarılar ile dolu olan karneler getirdiğimde bana hediye alan,üniversite sınavına götüren benimle heyecanını yarıştıran kapıda bekleyen sonuçlar açıklandığında,tercihler yapılıp açıklandığında üniversite kapısına kadar gidip canla başla geleceğime adım atarken bana eşlik eden, mezun olurken üzerimdeki cübbe ile diplomamı alırken ön sıralarda yer alıp yüzündeki gülümsemeye eklenen gurur gözyaşları eşliğinde alkışlayan bir babam olmadı.
 
Düştüğümde beni kaldıran dizlerimdeki yaraları, insanların yüreğimde açtığı yaraları, şevkati ile sarıp sarmalayan, hata yaptığımda “NE YAŞAMIŞ OLURSAN OL BEN ARKANDAYIM” Diye ağzından sözcükler dökülen, aşık olduğumda yol arkadaşı olarak seçtiğim insanı anlatmak tanıştırmak için karşısında kılı kırk yararak konuşmaya çalıştığım, fikir uyuşmazlığı yaşayıp tartışabileceğim bir babam olmadı.
 
Çünkü babam, ben savunmasız bir kız çocuğu iken bahaneler arkasına sığınıp beni terketti. Hem de arkasına dahi bakmadan kolay olanı seçip gitti. Bana düşen ise insanlar tarafından acımasızca yapılan eleştiriler karşısında çocukluğumu yaşayamadan sağır olmaya çalışırken güçlü olan bir kız çocuğu kaldı.
 
Oysa bir kız çocuğu için hayatının her alanında, baba bu kadar önemli iken senin benim hayatımdaki tek varlığının kimliğimde yazan bir adının  olması, bana bıraktığın tek mirasın ise insanlara duyduğum güvensizliğin sonucunda eksik olan yanımı yarım kalmışlıklarımı yanlış yerlerde tamamlamaya çalışırken yanlış tercihlerimin bana eşlik etmesi ve koca bir utanç olan sen ve senin yaptıklarının kalmış olması…
 
Yazar: Günay Polat
Baş Editör: Elif Ünal YILDIZ
Editör: Hakan DİNÇAY
 

Etiketler:

#ŞİİR #AŞK #EDEBİYAT #KALP

Yorumlar (2)

    • 20/04/2024

    Bazen eksiklikler tamamlar kendimizi... Üzülmeyin aynı evde yaşamalarına rağmen pek çok çocuğun, gencin annesi babası yok. En azından mutsuzluğunu yük etmemiş, çekmiş gitmiş, öksüz olmak erken büyütüyor değil mi?

  2. Bekir SEVİK
    • 19/04/2024

    Kaleminize sağlık Günay Hanım. Çok duygulu ve güzel bir yazı olmuş, Allah kimseyi en çok da kız çocuklarını babasız bırakmasın.

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Günay POLAT

20.03.1990 yılında ailenin tek çocuğu olarak Gaziantep'te dünyaya geldim. İlkokul ve Ortaokulu Gaziantep'te okudum. Daha sonrasında meslek lisesi çocuk gelişimi bölümünü de yine Gaziantep'te okuyup mezun oldum. Lise yıllarımda, okulda düzenlenen kompozisyon yarışmasında 2.oldum. Bir süre yazmaya ara verdim o dönem içerisinde Sütçü İmam Üniversitesi Dış Ticaret bölümünün ardından Anadolu üniversitesi AÖF'de Adalet bölümünü bitirdim. Özel Anaokullarında yardımcı öğretmen olarak çalıştım ve son olarak da reklam ürünleri satışı yapan firmada muhasebecilik yaptım. 2 ila 3 yıldır yazma hayatına yeniden döndüm. Duygularımı, düşüncelerimi en iyi ifade ettiğim yer kalem ve kağıdımla baş başa kaldığım yerdir. Çeşitli dergilerde yazılarım yayımlandı. Yazı yazmanın yanında kitap okumayı, müzik dinlemeyi severim. Şu anda da halen Gaziantep'te annem ile birlikte yaşamımı sürdürmekteyim.

Benzer Yazılar