1970 Şubat – Hüzün Yılı

Hüsrevpaşa’da başladığım ilkokul hayatımın ilk iki yılı, çocukça sevinçlerle, mahalle arkadaşlıklarıyla geçti. Fakat üçüncü yıla gelindiğinde hayatın yönü değişmişti. Yeni yapılan Tuncay Uras İlkokulu’na naklimiz yapıldı. O günlerde bile eşitsizlik vardı; torpilli ve zengin ailelerin çocukları Hüsrevpaşa’da kalırken, bizler yeni okula gönderilmiştik.

Kış ağırdı… 1970’in Şubat ayı sadece karı, soğuğu değil; depremleri ve annemin giderek ağırlaşan hastalığını da beraberinde getirmişti. Çadırda geçen hayatın yokluğu, soğuğu ve zorlukları, yeni okulun düzensizliği, yetim ve öksüz çocukların toplanması, öğretmenlerin çaresizliği… Hepsi üst üste gelmişti.

O yıl benim için bir dönüm noktasıydı. Daha küçücük bir çocuğun ruhuna sığmayacak kadar büyük acılar yaşanıyordu. Şubat bitmeden annem, adeta dünyanın sonu gibi gelen bir yolculuğa çıktı: Cennete gitti.

Biz ise dünya cehenneminde yapayalnız kalmıştık.

O günlerde ruhum başka diyarlarda dolaşıyor, bedenim okulda olsa da kalbim annemin yanında, cennetteydi. Çocukluk ruhumda rüzgârlar fırtınaya dönüşüyor, ev–okul–ben üçgeninde savruluyordum.

Mart ayının son günlerinde, dağılan halime daha fazla dayanamayan öğretmenim sert bir sesle uyardı:

“Annene söyle, yarın okula gelsin!”

O an, sessizlikle boğazım düğümlendi.

“Öğretmenim… Benim annem artık cennette…” diyemedim belki, ama gözlerim anlatıyordu.

O gün; okulda, yolda, sınıfta, öğretmenimin bakışlarında iz bırakan bir gündü.

Benim içinse çocukluğumun en ağır yüküydü.

😪 Sevgilerle kalın ❤️