Patili Bir Anı

Bugün dört çocuk annesi bir ev hanımı olarak yazıyorum. Ara tatile girdiğime göre bir haftalığına öğretmen kimliğimden sıyrıldım. Tüyap kitap fuarını da alnımın akıyla atlattıktan sonra yoğun ama güzel günlere kısa bir mola verdim.Evdeki mesai hiç bitmiyor tabii ki ama bugünkü konu o da değil. Çocuklar gibi şen geçirdiğim ilk tatil günümü anlatmak istiyorum.

İki kızım, yeğenim ve onun küçük oğlu ile sahile yürüyüşe gidelim dedik. Amacımız tempolu bir yürüyüş yapmaktı. Açıkçası benim küçük kızım Ayşe ve yeğenimin oğlu minik Salih bizi düşündürmüyordu desem yalan olur.

Kesin türlü haylazlıklar yapıp biz yorulduk falan diyecekler, bizim tempoya da taş koyacaklardı.

Sahilde arabayı parkettiğim an yeşilliklerin içinde bir patırtı koptuğunu farkettim. Bir de baktım üç beş iri yapılı köpek, tozu dumana katmış birbirlerini kovalayıp oyunlar oynuyorlar.

İçim kıpır kıpır oldu. Hemen koşup yanlarına gittim. Ben de onlarla kovalamaca oynamaya başladım. Kocaman köpekler, bir de kocaman kadın eklenince ilginç görünüyor olmalıydık ki, çevremdeki insanların bile hayli ilgisini çektik.

Hiç aldırmadan çocuklar gibi oynadım onlarla. Derken arkadan bizimkiler de geldi. Hep birlikte koştuk eğlendik… Tempolu yürüyüş, engelli atlama, koşma, düşme kalkma baya sportif faaliyeti bir arada yapmış olduk. Çocuklar mutlu, köpekler mutlu, hele ben musmutlu günü tamamladık.

O anki tazelik hissi, köpeklerin tıpkı çocuklarımız gibi masum,tertemiz, sadece sevgi dilenen bakışları beni adeta şarj etti. Öyle mutlu oldum ki. Hele küçük Salih koşarken düştüğünde, köpeklerin bizden önce yardıma koşması öyle güzeldi ki. Anladım ki biz insanların, onlardan öğreneceği çok şey var.

Tek derdimiz üzerimizdeki salyalar ve çamurlu pati izleri oldu. Onu da eve gelince bir makine, bir çamaşır sepeti, ip ve mandalla hallettik. Strestense eser yok.

Herkese iyi tatiller dilerim.