SANA

Edebiyat/Şiir
SANA

SANA

Sevgisizliğin sınırladığı setlere inat,

Yaşadıklarımızın acısına inat,

Dostluk öldü diyenlere,

Gelecekten umudunu kesenlere,

Bizi suçlu hissettirenlere inat

Yaşayacağız.

Umarım tüm zorlukları,

Tereyağından kıl çeker,

Kibrit çöpü kırar gibi

Aşacağız.

Merhabalar,

Sıcak, sevgi dolu bir kalp şu an sana duyduğum, sıcaklık kutupları eritecek kadar kızgın, yanardağları donduracak kadar dingin. Yaşıyor muyum yaşamıyor muyum, umutlu muyum umutsuz muyum, yaşamamız için bir neden var mı yoksa yaşamak için biz mi bir neden arıyoruz bilmiyorum. Bildiğim tek şey çabaladığım, sonuç belki başarılı belki başarısız ama ümit kesilmedi.

Maralım,

Yeni dostlar edindim bu günlerde bir o kadar da yeni sorunlar buldum. Kavga ettim, bağırdım, çağırdım, sustum, düşündüm, ağladım. Yer, mekan, zaman ne olursa olsun mutlaka sorunlar buluyor bizi ve bazen mutsuzluk hastalığı var bende diyorum. Mutsuz olmak için sorun çıkarıyorum kendime diye düşünüyorum. Acılar zevk veriyor belki kim bilir…

Sessiz limanım,

İçinde fırtınalar kopsa da hep öyle gelmişsindir bana. Belki de fırtınalardan sana kaçtığım için. Fındık kadar beni azgın dalgalara, güç gösterisi yapar gibi soyut bağlarla bağlayıp sonra da güldüğün için sıcak, öylesine. Hep böyle günlerde açardı güneş, çarşaf gibi olurdu deniz.

Sonra yerel bir radyoyu açıyorum:

Toprağından dönsün yüzüm

Ölünce sevemezsem seni

Kan ağlasın iki gözüm

Ölünce sevemezsem seni

Bu kadar büyük sevgiler var mı, böyle yüce aşklar yaşadık mı bilmiyorum. Bildiğim tek şey sonsuz sevgide sınırsız olmak, sevişmeden yanında kalmak, sevgililer bu dünyada zaten beraber, beraberliği ölümle son buldurmamak…

Sonsuz umutlarımdan sınırsız sevgime karşılık sen,

Hatırlamadığım sesini düşünüyorum. Sihirli, büyülü, sinirle saplantı arasında giden, nefret duyulurken aşka dönüşen, hafif bir iniltiyken kafamda onlarca yüzlerce binlerce yinelenen yinelenen… Sesini bir kez duysam yine tanırdım. Sevginin sesi, sevgilinin sesi tanınmaz mı bilinmese de, duyulmasa da…

Umutsuzluk duymadın mı hiç? Güvendiğin dağlara kar yağmadı mı? Darbe yemedin mi yüzüne gülenlerden, arkandan sövenlerden…

Maskeler takıyoruz yüzlerimize, gözlerimize, duygularımıza ve bazen kendimizi kandırmak istercesine düşüncelerimize. Yaşıyormuş gibi yapıyoruz. Mutluymuşuz gibi gülüyoruz. Dünyada her şey kirleniyor ve güzelmiş gibi kokluyoruz. Söyleyeceklerim bitmese de bitmiş gibi susuyorum…

 

Yıldız TEK GAMLI

Yorumlar (0)

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Yıldız TEK GAMLI

1976 yılında Ankara’nın Altındağ ilçesinin bir semti olan Doğantepe’de büyüdüm. Aslen Nevşehirliyim. Tipik bir Anadolu ailesinin altı çocuğundan biriyim. Konya Selçuk Üniversitesi Akşehir M.Y.O. Muhasebe bölümünü bitirmek dışında Ankara’dan ayrılmadım. Ankara Hacettepe Üniversitesi Sağlık İşletmeciliğini tamamladım. Amerikan Kültür Derneği’nde İngilizce öğrendim. Bu arada Ankara Tabipler Odası’ndan Hastane Yönetimi eğitimini bitirdim. Tüm bu eğitimleri tamamlarken Ankara Özel Güven Hastanesi’nde 7 yıl çalıştım. Evlenince kendi sağlık işletmemize geçip 4 yıl Halkla İlişkiler Müdürlüğü’nü yürüttüm. AÇEV (Anne-Çocuk Eğitim Vakfı)’le tanışıp, gönüllü annelik yaptım. Çocuklarla daha mutlu olduğumu fark edince Çocuk Gelişimi ve Eğitimi’ni bitirip, 2 yıl devlet okullarında sözleşmeli, 2 yıl özel kurumlarda İngilizce ve İngilizce Drama öğretmenliği yaptım. Meme ve lenf kanseri nedeniyle çocuklarım olan öğrencilerimden ayrıldım. Tedavim devam ederken TEMA Vakfı ile tanışıp, çocuklara doğayı anlatmanın yanında, ara ara yine onlarla birlikte vakit geçirmenin yolunu buldum. 2019 yılında Bursa Nilüfer’e taşındım. Kızlarım üniversiteye başlayınca, “eğitimin yaşı yok” deyip, hayalim olan Uludağ Üniversitesi Arkeoloji Bölümü (Almanca) okudum. Minik Saka Kuşu, Sabun Kokulu Masal, Lunaparkta Keyifli Bir Gün, Cemilhan'ın Maceraları, Büyüklere Küçüklerden Masallar, Kayıp Balerin, Yüzyılın Masalları, Yavru Kedi, Gökçe Özgür Olmak İstiyor, Bir Pazar Günü, Paylaşmak Çok Güzel kitaplarının yazarı.

Benzer Yazılar