Proje 13 Bir Kan Bağının Hikayesi

Kapının ardına geçtiğinde Eren bir an duraksadı. Arkasından gelen uğultu kesilmişti, ancak içindeki korku dinmemişti. Burası dar ve loş bir koridordu; duvarlar yosunlarla kaplıydı ve havada nemli bir koku vardı. Ayaklarını sürükleyerek ilerlerken tavanın çatlaklarından süzülen kırmızı ışık, ona eşlik eden tek şeydi.

İçgüdüleri ona bu koridorun sonunun bir çıkışa açılmasını umut ettiriyordu, ancak aklının bir köşesinde şüphe vardı: Ya bu, sadece daha büyük bir tuzağın parçasıysa?

Eren ilerledikçe, koridorun sonunda ağır bir taş kapı belirdi. Üzerinde spiral şeklinde oyulmuş semboller vardı, tıpkı mağaradaki zeminde gördüğü gibi. Bu kapı onu buradan çıkarabilir miydi?

Eren dikkatlice yaklaşıp kapıyı inceledi. Üzerinde eski, neredeyse silinmiş bir yazı vardı:

“Özgürlüğü arayan, cesaretini kanıtlamak zorundadır.”

Bu cümleyi okur okumaz, arkasında bir ses duydu. Ayak sesleri…

İçinde bulunduğu koridorun duvarlarından yavaş yavaş gölgeler beliriyor, kıpırdanmaya başlıyordu. O an anladı ki, peşinde olan varlıklar henüz vazgeçmemişti.

Eren kapıyı açmak için elleriyle sembolleri yokladı. Bir kısmı soğuktu, bazıları ise sıcak. Önceki kapıda yaptığı gibi en sıcak noktayı bulmaya çalıştı, ancak bir şey farklıydı. Sembollerden biri nabız gibi atıyordu.

Eren’in gözleri büyüdü. Nabız atan sembol, sanki canlıymış gibi titreşiyordu. Elini üzerine koyduğu anda bir şey oldu ellerine sıcak bir sıvı bulaştı. Kan mıydı bu?

Ardında fısıltılar çoğalmıştı. Kafasını çevirdiğinde, karanlık figürlerin neredeyse ona ulaştığını gördü. Gözleri parlayan siluetler, ellerini ona doğru uzatıyordu.

Eren’in artık düşünmeye vakti yoktu. İçindeki korkuyu bastırarak, nabız atan sembole daha sıkı bastırdı. O anda taş kapı gürültüyle sarsıldı, ardından yavaşça açılmaya başladı. İçeriden keskin bir ışık süzüldü.

Ancak bir şey garipti. O ışığın içinden gelen bir ses vardı. Tanıdık bir ses.

“Eren… sonunda geldin.”

Eren gözlerini kıstı, içeride kimin olduğunu göremedi. Ama bu sesi bir yerden tanıyordu.

Adımını içeri atarken, geride kalan gölgeler ona son bir kez fısıldadı:

“Kaçışın sonu, her zaman başlangıçtır.