SONBAHAR
- Yazar: Hale Aşkın
- 9 Kasım 2025
- 37 kez okundu
SONBAHAR
En sevdiğim mevsimdeyim şimdi.
Bir sonbahar çalıyor kapımı,
sessiz, ağır, ama içli bir şarkı gibi.
Rüzgârın sesi değişmiş, dallardan geçerken, düşen her yaprak bir anı fısıldıyor.
Bir zamanın sonuna yaklaşan dinginlik var havada,
ne tam hüzün, ne tam sevinç
ikisinin birbirine karıştığı o ince çizgi.
Bir sokaktan geçerken, yaprakların hışırtısında kendi ayak seslerimi duyuyorum.
Sonra rüzgâr tekrar esiyor, bir yaprak dönüyor havada, sonra yavaşça toprağa karışıyor.
Toprak, kendi hikâyesini anlatıyor sessizce.
Her düşen yaprak, bir anıya benziyor.
Bazen bir vedayı, bazen bir yeniden başlamayı fısıldıyor.
Renkler soldukça bir güzellik sunuyor doğa. Sarı, kırmızı, turuncu, ve bakır tonlarına bürünüyor.
Elimdeki bir fincan kahvenin buharına karışıyor zaman.
Yağmur ince ince yağarken
her damla, bir hatıranın kokusuyla düşüyor toprağa.
Her bir rutubet kokan yaprakta, uzaklık, özlem ve hatıra saklı.
Sonbahar, hatıraların ve insanın içine dönme mevsimidir.
Kalabalıklar çekilir,
gürültü susar,
ve herkes kendi iç sesini duymaya başlar.
Yalnızlık bile güzelleşir bu mevsimde.
Bir ağacın gölgesinde sessizce bekleyen huzur gibi.
Gökyüzü griye döner.
Düşünmek, durmak, biraz da içe bakmak içindir bu renk.
Ve gün batarken,
Doğa yine o renkli giysilerini giyer.
insanın kalbi de odur o an,
biraz yorgun, biraz durgun, biraz eksik, biraz solgun ama yine de güzel.
Bir sonbahar çalıyor kapımı.
Zaman ağır, rüzgâr yumuşak,
kalbim sessiz.
Dünya dökülüyor yavaş yavaş.
Anlarsın ki, hiçbir güzellik sonsuza kadar sürmez. Ama her güzellik gidişiyle iz bırakır🍂
Hale Aşkın
5 Kasım 2025 İstanbul
