Korkuyorum Bu Ülkede

Genel
Korkuyorum Bu Ülkede

Korkuyorum Bu Ülkede

Kendi ülkemde, ait olduğum topraklarda, korkarak yaşıyorum. En güvenli olmam gereken yerlerde bile huzur bulamıyorum.

Güzel şehirlerimizin sokaklarında, parklarında dolaşmak artık bir lüks haline geldi. Geceyi çoktan unuttum, ama şimdi gündüz bile kadınların ve çocukların sokaklarda korkusuzca yürümesinden endişe eder oldum. Her köşe başında karşımıza çıkabilecek bir sapık, bir densiz, bir kendini bilmez korkusuyla yaşıyorum. Artık ne bir kadın ne de bir çocuk adres sormaya cesaret edemiyor. Çünkü biliyoruz ki her yanlış kişi, hayatımızda geri dönüşü olmayan izler bırakabiliyor.

Sokaklar tehlikeli, parklar sessiz, banklar soğuk…

Elinden annesinin sımsıkı tuttuğu küçücük bir çocuğa bile sevgiyle bakamaz olduk. Çünkü korkuyoruz. İnsanların gözleri birbirine soğuk, kalpleri tedirgin. Herkes, diğerini potansiyel bir tehlike olarak görmeye alıştı. Haklıyız. Çünkü artık hiçbir şey eskisi gibi değil.

Kadın olarak yürümek bir cesaret işi. Her adımda ensemde bir kurşunun hedefi olacakmış gibi hissediyorum. Bir anlık öfkenin, bir sapkın düşüncenin, bir hırsın kurbanı olmaktan korkuyorum. Çünkü biliyorum, katiller bu ülkede cesur. Pervasızca dolaşıyorlar. Adaletten korkmuyorlar. Kravatlarını takıp hâkim karşısına çıkınca ya “iyi hâl” bahanesiyle kurtulacaklarını ya da sembolik bir cezayla geçip gideceklerini çok iyi biliyorlar.

Sadece kadınlar mı? Hayır!

Yaşlı biri olarak sokaklarda yürürken yere düşmekten korkuyorum. O anda bana yardım edecek vicdanlı bir el bulabilecek miyim, emin değilim. Düşerken acı çektiğim anı kayda alıp sosyal medyada paylaşacak insanlar ise artık çok daha olası. Sanal alemde “beğeni” ve “yorum” peşinde koşan bu insanlar, belki de canımı teslim edene kadar bir ambulansı aramayı düşünmeyecekler bile. Çünkü artık bu çağda bir insanın hayatından daha önemli olan şeyler var: Görüntü, ilgi ve beğeni.

İşte bu yüzden korkuyorum.

Kadınların ve çocukların özgürce, korkusuzca yaşayabileceği bir ülke istiyorum. Kalbinde insan sevgisi taşıyan, gözünde merhametin izini bulabileceğimiz, vicdanıyla hareket eden insanlara ihtiyacımız var. Mazlumun yanında duracak, haksızlık karşısında susmayacak insanlar…

İnsan arıyorum.

İnsanlığı paradan, çıkar ilişkilerinden, ırkından, mezhebinden, soyundan üstün tutacak bir insan…

İlimle, eğitimle, erdemle yetişmiş; “Adam gibi adam” olacak insanlar…

Kadınlar ve çocuklar bu ülkede ölmesin!

Çünkü kadınlar ve çocuklar, sonsuza dek solmaması gereken çiçeklerdir.

Erol Atlas

Bu yazının bütünü yazarına aittir.

Bir önceki yazımı okudunuz mu?

VESİLE-İ AŞK

İnstagram

Genel Yayın Yönetmeni: Elif Ünal Yıldız

Yorumlar (0)

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Erol ATLAS

1961 VAN dogumluyum evliyim. Üç çocuk babasıyım. Van'ın kırsal kesiminde gecekondu misalı kerpiç evde Bekçi Mustafa' nın, ev kadını Şefika'nın 4. Çocugu olarak dünyaya geldim. Yazmayı çok seviyorum. Yazılarım hayatın izlerini taşıyor. Sizleri de Yazılarımı okumaya davet ediyorum

Benzer Yazılar