ÇOCUKLUĞUMU ÖZLEDİM
- Yazar: Ayşe KAYACAN
- 17 Ocak 2024
- 110 kez okundu
Ah çocukluğum…
Kaybettiklerim arasında en çok seni özledim. Nasıl güzeldi çamurdan yaptığım yemekler. Üzerine kiremit tozu ile yaptığım süslerim. Dokuz taş ile heyecanla kaçıştığım, yakalanmamak için verdiğim mücadelem ve dinmeyen kahkahalarım. Kağıttan giydirdiğim Ayşegül bebeklerim. Hafta sonu sabah erkenden kalkıp izlediğim çizgi filmlerin bile tadı başkaydı. Şarkılar desen içinde ruh vardı. Büyüdükçe küçüldü hayallerimiz. Eksildi yaşama sevincimiz. Acıkınca kimin annesine söylesek sürerdi her birimize salçalı ekmeği. Her şeye olduğu gibi buna da hasretiz. Güvenemiyoruz artık kimseye. Bir çocukluğuma bakıyorum bir de çocuklarımın çocukluklarına. Kalbime bir bıçak saplanıyor sanki. Öylesine boş, öylesine ruhsuz. Her şey ellerinin altında, her istedikleri önünde ama hepsi mutsuz. Hepsinin yüzünde bir memnuniyetsizlik. Peki ne değişti bu kadar diyorum. Cevabı kayıp. Unuttuk o günleri. Fakirdik belki ama çok zengindik. Tüm evler bizimdi. Tüm hayallerimiz gerçekti. Bir sürü arkadaşımız vardı. Şimdi ise tüm kalabalıkların içinde kocaman yalnızlığımız. Büyümenin ne büyüsü kaldı ne de hevesimiz. Büyüyeceğiz derken bunu kastetmedi hiçbirimiz değil mi? Büyüyen biz miydik egolarımız mı? Bitmeyen hırslarımız peki? Ya ona ne demeli? Kendi ayaklarımızın üzerinde durduk hep. Annelerimiz hep yorgundu. Onlar gibi olmayalım derken biz onlardan beter olduk. Herkesin sorumluluğunu omuzladık ilgili ebeveynler oldukça biz kendimizi yetiştiremedik. Geliştikçe geriledik. Biz ilerlediğimizi sandıkça aslında hep yerimizde saydık bilemedik. Umarım kendimizi ararken çocuklarımızı kaybetmeyiz. Umarım tamamlandık derken yarım kalmayız ve umarım bu derinden uykudan bir gün uyanırız.
Keainlikle. Fazlası var eksiği yok ne yazık ki 😞
Altın kafesteki kuşlar a benzetiyorum çocukları yaşamımız ise istekli kölelik Harika bir yazı olmuş kaleminize sağlık